Сьвет багаты, нязьмерна шырокі,
I ў вандроўках ці мала прыгод...
Сорак год я на бачыў сарокі
I ня чуў салаўя трыццаць год.
Кажуць людзі, сарока — зладзейка.
А, магчыма, мне шчасьце нясе.
Нашумела яна, чарадзейка, —
Вераб'і разьлятаюцца ўсе.
Белабокая мне сакатуха
Прыгадала маленства маё.
I з грудзей маіх ціхая скруха
Выцягае сваё вастрыё.
I здалёку зайграла жалейка,
I ўляцела сарока ў вакно.
Ну, а дзе-ж салавей-салавейка?
На чужыне яго ня чутно.
|
|
